Jacob (Jaap) Eliazer Boas is een zoon van Eliazer Samuel Boas en Sippora de Casseres. Hij trouwde 23 juli 1923 met Esther (Hetty) van Kollem. Esther van Kollem is een dochter van Hartog van Kollem (A'dam, 21 augustus 1876 - A'dam, 28 november 1936) en Maria Leefman (A'dam, 26 oktober 1875 - A'dam, 22 januari 1940). Esther werkte in 1918 als telegrafiste bij de Rijkstelegafie. In die functie ontving zij als eerste, onder strikte geheimhouding, dat Duitsland had gecapituleerd en om wapenstilstand had verzocht. Zij krijgen 2 dochters: Selma Marie, 26 juli 1924 en Mary, 30 April 1929. Als procuratiehouder had Jacob een goede baan bij de firma Van der Heyden in Amsterdam. Daar werden allerlei textielproducten gemaakt. Selma volgt na de lagere school de 3-jarige HBS en volgt hierna een opleiding tot verpleegster. Van Mary is niets bekend. In oktober 1942 besluit het gezin onder te duiken bij Ies Bleekrode.Vanuit daar gaan ze mee naar naar de De Hoeve op de Hein Keverweg 1 in Laren. Op 30 september 1943 (Jom Kippoer (Grote verzoendag)) werden alle 30 onderduikers verraden en door de SD gearresteerd. Vanuit de Hollandsche Schouwburg zijn zij naar Westerbork getransporteerd en op 8 februari 1944 op transport gesteld. Bij aankomst in Auschwitz werden Esther, Selam en Mary op 11 februari 1944 onmiddellijk vergast. Jacob moest waarschijnlijk werkzaamheden verrichten op of rond het kamp en is 31 maart 1944 vermoord. 

Maker van de herinneringsbordjes: Marionne Bakker

Maurits van Kollem is op 18 mei 1914 in Amsterdam geboren als zoon van H. van Kollem en M. van Kollem-Leeflang. Hij trouwde met Selma van der Sluis op 22 maart 1942 in de Nieuwe Synagoge aan het Daniel Meijerplein. In die tijd werden er zeer veel Joodse huwelijken gesloten. Men hoopte dat dit enige veiligheid zou bieden tegen deportatie en andere maatregelen tegen de Joodse bevolkingsgroep.In oktober 1942 duiken zij onder bij Ies Bleekrode in Huizen. Vanuit daar gaan ze mee naar naar de De Hoeve op de Hein Keverweg 1 in Laren. Op 30 september 1943 (Jom Kippoer (Grote verzoendag)) werden alle 30 onderduikers verraden en door de SD gearresteerd. 

Vanuit de Hollandsche Schouwburg zijn zij naar Westerbork getransporteerd. Selma is dan enkele maanden in verwachting van haar eerste kindje. Zij worden op 19 Oktober op transport gesteld. Bij aankomst in Auschwitz op 22 Oktober 1943 werd Selma onmiddellijk vergast. Maurits is op 31 maart 1944 met vele andere vermoord.

Benjamin van der Sluis, de vader van Selma, zat ook ondergedoken bij Ies Bleekrode. 

Maker van de herinneringsbordjes: Karin Calis

Benjamin van der Sluis was een telg uit een grote slagersfamilie. Zij hadden een grote slagerij-fabriek in Meppel. Benjamin was naar Amsterdam getrokken en had diverse slagerijen. Hij was getrouwd met Flora Muller en was de vader van Selma Jeanette van der Sluis (1917) en van Mozes (Max) Abraham van der Sluis (1912). Benjamin had als slager een sperre van de Joodse Raad. Door alle anti Joodse maatregelen mocht hij zijn vak niet meer uitoefenen. Zijn zaken kregen een Verwalter, een NSB-er die de zaken overnam en het geld hield. Benjamin besloot begin 1943 onder te duiken bij Ies Bleekrode in Huizen samen met zijn dochter Selma en zijn schoonzoon Maurits van Kollem. Vanuit daar gaan ze mee naar de De Hoeve op de Hein Keverweg 1 in Laren. Op 30 september 1943 werden alle 30 onderduikers verraden en door de SD gearresteerd. Vanuit de Hollandsche Schouwburg zijn zij naar Westerbork getransporteerd en op 19 Oktober op transport gesteld. Bij aankomst in Auschwitz op 22 Oktober 1943 werd hij onmiddellijk vergast samen met zijn dochter Selma.

Zijn vrouw Flora zat ergens anders ondergedoken. Mogelijk om het risico te spreiden. Zij is ook gepakt en via Westerbork op 18-5-1943 naar Sobibor getransporteerd en daar direct vergast. Zoon Max is al 1942 in Auschwitz vermoord.

Maker van het herinneringsbordje: Marijke van Schaik

Op Joods Monument geplaatst door Sonja Jansen te Helmond over het in bewaring geven van persoonlijke bezittingen van Benjamin van der Sluis:

Maurits Duveen was de zoon van Abraham Duveen. 

Abraham was winkelier in huishoudelijke artikelen en speelgoed. Onder de naam "Amsterdamsche bazaar" had hij een kleine winkelketen in Amsterdam. Hij was getrouwd met Helena Adelaar. Maurits wordt geboren boven 1 van de zaken en en in 1900 kreeg hij tweelingbroers Willem en Siegfried. Abraham dook onder in Ermelo  en werd na 1 jaar bij een razzia opgepakt. Hij werd op 22 mei 1944 in Auschwitz vergast. De broers Willem en Siegfried overleefden de oorlog.

Maurits woonde al voor de oorlog met zijn vrouw Dora (Doetje) de Vries in Naarden in een villa aan de Verlengde Fortlaan in Naarden. Zij kregen in 1921 een dochter Tine (Tineke). Doetje was een society figuur als grote Proustkenner en zij was 1 van de initiatiefnemers in Bussum van een Monterssori-schooltje. In de dertigerjaren heeft zij zitting in allerlei comités bv voor de huldiging van de schrijver Fredrik van Eeden. En ook betrokken bij oprichting van de Bussumse afdeling van het Genootschap "Nederland-Frankrijk" en een feest-comité ter gelegenheid van het 20-jarig bestaan van de Bussumse afdeling van de Nederlandse Vereniging van Huisvrouwen. In 1937 overlijdt zij na een ziekbed op 42-jarige leeftijd. 

Maurits hertrouwd in 1941 met Julia Dorothea Cheim. Julia was van oorsprong Duitse en in 1938 vanuit Berlijn naar Nederland gevlucht. Julia was bij haar huwelijk weduwe van Caspar Liffers. Zij werkte in Nederland tot haar huwelijk met Maurits als huishoudster. Maar dat was waarschijnlijk omdat er niets anders was, want zij was een chique vrouw. (Volgens Leonard Vis). Voordat zij met de weduwnaar Maurits Duveen trouwt, woont zij op de Karel du Jardinstraat in Amsterdam. Tot aan de onderduik in 1943 woonden zij aan de Verlengde Fortlaan 31 in Naarden.

Zij zijn ondergedoken bij Ies Bleekrode op de Hein Keverweg te Laren. Op 30 september 1943 wordt het echtpaar samen met de andere onderduikers door de SD gearresteerd. Vanuit de Hollandsche Schouwburg zijn zij op 9 oktober 1943 naar Westerbork getransporteerd en op 19 Oktober op transport gesteld. Bij aankomst in Auschwitz werden zij onmiddellijk vermoord.

Dochter Tine heeft in Ermelo ondergedoken gezeten en de oorlog overleefd. Toen zij in 1945 in Naarden kwam kijken of haar vader en Julia het overleefd hadden bleek het huis gekocht te zijn door een Duitse dame met duidelijke Nazi sympathieën. Haar man had in de oorlog het huis gekocht van de Niederlandische Grundstuckverwaltung. Uiteindelijk kon zij het pand weer terug krijgen als het opengevallen hypothecaire-bedrag aan de bank terug betaald werd. De Inventaris bleek door Maurits opgeslagen te zijn bij de firma Banis in Bussum. Om dat terug te krijgen moest zij 2 jaar opslagkosten aan Banis betalen. Dezelfde firma Banis die in een verhuiswagen haar ouders hadden opgehaald op de Hein Keverweg en vervoerd op last van de jodenjagers naar Haarlem. In 1950 werd Maurits pas officieel dood verklaard en kon er verdere afhandelingen plaats vinden als uitbetaling levensverzekeringen en de rest van de erfenissen van Maurits, Julia en ook de vermoorde grootvader Abraham. (zie voor uitgebreide beschrijving het boek).

Maker van de herinneringsbordjes: Wil Bongers

Meijer Max (Jo) Mot zijn hele familie was actief in de SDAP. Max was een AJC'er in hart en nieren, de socialistische jongeren beweging. Hij werkte eerst bij de gemeente Amsterdam als ambtenaar, maar werd door de anti Joodse maatregelen van de Duitsers ontslagen. Hij werkte toen vanaf 9 januari 1942 als bediende bij de Joodse Raad. Vanaf september 1942 besluit hij onder te duiken. Max is samen met Leonard Vis verborgen in een schuurtje in Laren. Toen dat te koud werd werden zij door het verzet ondergebracht bij Ies Bleekrode.Hij werd op 30 september 1943 op zijn onderduikadres in Laren verraden en door de SD gearresteerd. Vanuit de Hollandsche Schouwburg is hij op 9 oktober 1943 naar Westerbork getransporteerd. Hij is op 31 maart 1944 in Auschwitz vermoord.

Zijn moeder Rachel Mot-Rodrigues de Miranda zat met 3 andere dames in Laren ondergedoken op Zevenend 52. Zij werden op 18 januari 1944 gearresteerd en afgevoerd naar Westerbork. Op 11 februari is zij vermoord in Auschwitz. Zie ook: Herinnerings bomen Laren - Onderduikers  Zevenend 52

Maker van de herinneringsbordjes: Marionne Bakker

Meijer Polak en zijn vrouw Reina Sohia Polak-Samuels waren vrijzinnig Joods. Zij zijn op 14 juli 1927 getrouwd in de synagoge in Haarlem. Het echtpaar kreeg twee kinderen die beide de oorlog zouden overleven. Jacob Bernard (Jaap) Polak (1933) en Sophia(1937). Meijer en zijn zoon hebben tot 1943 in Amsterdam gewoond. Reina was met haar dochter al ondergedoken in Huizen. Reina kwam terug naar haar gezin in Amsterdam. Sophia bleef ondergedoken. In juni 1943 vond er in Amsterdam-Zuid een grote razzia plaats, maar zij wisten zich enkele dagen te verstoppen. 

Zoon Jaap werd toen door een kennis naar Rokanje verplaatst in onderduik waar ook zijn zus Sophia bleek te zitten. Het was een bejaardenhuis met veel Joodse kinderen. Uiteindelijk kwam Jaap  in Friesland terecht op een boerderij. In 1945 is hij daar door de Canadezen bevrijd. Sophia heeft langs vele adressen gezworven en heeft de oorlog ook overleefd.

Het echtpaar Polak was met Jaap al een keer door de SD gearresteerd. Maar Meijer die leraar Duits was op het Joods Lyceum in Amsterdam wist hun vrij te krijgen. Hij had ook een sperre vanwege zijn leraar Duits zijn op het Joods lyceum. 

Meijer Polak en Reina Sophia Polak-Samuels zaten uiteindelijk ondergedoken bij Ies Bleekrode op de Hein Keverweg te Laren. Dat is maar enkele weken geweest. Op 30 september 1943 zijn zij gearresteerd in de Hoeve en via Haarlem en de Hollandsche Schouwburg in Westerbork terechtgekomen. 

Meijer is pas op 31 maart 1944 in Polen (waarschijnlijk Auschwitz) vermoord. (Net als meerdere onderduikers van de Hoeve ) Reina is op 22 oktober 1943 direct bij aankomst in Auschwitz vergast.

Maker van de herinneringsbordjes en (algemene) motivatie: Marijke van Schaik

Mijn stoere oma

Bezig met het maken van de herdenkings borden die ter herdenking aan de Joodse slachtoffers in de oorlog 40/45 aan De Brink in Laren worden opgehangen.

Opeens krijgen de slachtoffers een gezicht.

Ineens denk ik aan mijn moeder die toch wel een flinke deuk in haar psyche had opgelopen vanwege deze oorlog. 

De onveilige situatie die ze als kind had ervaren vanwege de vele Joodse onderduikers in huis. De angst voor de klop op de deur. Geen emoties meer kunnen toelaten. Het glashard kunnen liegen. 

Volwassenen, kleine kinderen. Bram, Sam…. Esther, hoe zal het hen vergaan zijn.

De invallen van de Duitsers waarbij haar broer werd meegenomen.

Haar smokkelroutes, op de fiets met houten banden, waarbij ze haar van onderen dichtgebonden broekspijpen vol verstopte etenswaren had om toch bijna dagelijks meer dan twintig monden te kunnen voeden.

Mijn stoere oma, een weduwvrouw met negen kinderen, die voor haar moed en hulp in het verzet postuum de Yad Vashem onderscheiding heeft gekregen.

Ppfffff…..

Ineens zo dichtbij….

Heb ik wel voldoende oren gehad voor haar verhalen…. 

Het antwoord is ….. nee!

Baruch Lopes de Leaô was de zoon van Salomon Lopes de Leaô Laguna en Sara Kroese. Op tienjarige leeftijd werd hij wees.

In 1889 verhuisde hij met zijn vrouw van Amsterdam naar Laren vanwege haar gezondheidsproblemen.

Uit het artikel van Herman Minkenhof:

Baruch werd opgevoed in het Portugees-Israëlietisch Weeshuis in Amsterdam. Hij moest iedere dag naar de Portugese Snoge, waar hij meer onder de indruk was van de gezichten om zich heen dan van het interieur, gezichten die hij als jongetje tekende. Toen op zijn veertiende over zijn toekomstige beroep moest worden beslist, werd hij naar de Quelliniusschool gestuurd voor de opleiding tot decoratieschilder. Na twee jaar kreeg hij toestemming examen te doen voor de Academie, waar Allebé en Wijnveld zijn leermeesters waren.

Op zijn zeventiende moest hij het weeshuis verlaten en op eigen benen gaan staan. Op een zolder in de jodenbuurt richtte hij zijn atelier-woonplaats in. Hij werkte voor tijdschriften. Hij verwierf zich naam toen hij voor het eerste nummer van Elsevier's Maandschrift schetsen van de jodenbuurt maakte.

Als muziekliefhebber bezocht hij Frascati. Daar maakte hij eens een tekening van een oude cellist. Op advies van de beeldhouwer Teixeira de Mattos stuurde hij die tekening naar Arti, waar ze werd aangekocht. Baruch werd als lid van Arti aangenomen. Hij kreeg verschillende opdrachten. Na zijn huwelijk met Rosa Asscher - omstreeks zijn dertigste - vestigde hij zich in het Gooi, eerst in Laren, toen in Hilversum en uiteindelijk in Blaricum. Zijn laatste woonadres was op de Zwaluwenweg.

"Het eigenlijke schilderscentrum Laren-Blaricum. Hij was zeer thuis in deze verzamelplaats van joviale en origineele naturen, afkomstig uit alle locale, nationale en anthropologische sfeeren. Hij bracht in dit veelkleurige menschenpalet zijn bijzondere kleur en in het veelstemmige koor, dat dagelijks na het werk om de 'ronde tafel van Hamdorff' klonk, liet men hem gaarne als solist in Amsterdamsche gijn optreden."

Hij was niet geïnteresseerd in landschappen. Af en toe maakte hij een schilderij van een Goois landschap, omdat de Larensche Kunsthandel dat graag wilde voor de export naar Amerika. Maar dan schilderde Baruch er altijd een mensenfiguur op:

"Menschen moest hij hebben: boeren, bankiers, militairen, mondaine vrouwen, zachte moeders met kinderen, kooplieden, geleerden, artsen." Hij was vooral de man van de "belle peinture".

Hij schilderde onder meer Ferdinand Domela Nieuwenhuis ("een mooie kop had hij"), minister van Oorlog, Colijn, opperrabbijn Van Loen. Hij werd eens naar Engeland geroepen om mevrouw Deterding te schilderen. Dat werk moest hij acht dagen onderbreken vanwege een uitnodiging waaraan mevrouw Deterding zich niet kon onttrekken. Henry Deterding gaf hem toen een cheque om zich gedurende die dagen op de Derbyraces te vermaken.

"Naar de paarden, och meneer Deterding, het zal u wel hetzelfde zijn, ik ga liever zoolang naar mijn Rosie."

Baruch leefde voor zijn gezin. Rose en hij kregen een zware klap toen hun veelbelovende zoon Martijn bij een motorongeluk om het leven kwam. Door hard te werken kon hij met dit verdriet leven en als 78-jarige werkte hij nog steeds:

"Want ondanks zijn zelfvertrouwen is de 78-jarige als kunstenaar een bescheiden man gebleven, die hooge eischen aan zichzelf stelt. Met de eischen die hij anderen stelt, typeert hij zichzelf als Jood: Onrecht is de ergste ondeugd die hij kent. Hij houdt van mooie menschen, maar een mooi karakter is hem meer waard."

Het Joodsche Weekblad, 10 oktober 1941, 5

Zie verder: J. van Adrichem (et al.), Rebel, mijn hart : kunstenaars 1940-1945 (Zwolle 1995)

Zijn vrouw Rose Asscher was samen met enkele andere vrouwen ondergedoken in Laren bij de familie Rem op het Zevenend. Op 18 januari 1944 werden zij door Larense politieagenten opgehaald. Zij hebben daar ruim een jaar ondergedoken gezeten. Op 8 februari 1944 werd zij uit Westerbork afgevoerd en op 11 februari 1944 in Auschwitz vermoord.  Zie ook: Onderduikers 

Voor meer informatie over Baruch en zijn werk: 

Baruch Lopes de Leao Laguna – Baruch Lopes de Leao Laguna 

Zie ook:

Baruch Lopes de Leao Laguna (Amsterdam, 16 februari 1864 - Auschwitz, 19 november 1943) - Netwerk Oorlogsbronnen 

Joods Monument:

Baruch Lopes de Leao Laguna 

Maker van het herinneringsbordje: Marijke van Schaik